W Wiedniu również kilka fabryk postawiło domy dla robotników, ale to była kropla w morzu potrzeb.

W Warszawie też jest kilka takich domów, Wedel na Puławskiej, ale dla urzędników, Wawelberg na Woli dla robotników. Pewnie coś by się jeszcze znalazło, ale nie pamiętam.

W Jeziornie przy zakładach papierniczych też była kamienica z mieszkaniami dla robotników.

Jak patrzę na zdjęcia tych wiedeńskich osiedli, to od razu widzę na czym wzorowali się budowniczowie osiedli wojskowo-milicyjnych na Mokotowie. 

Jest mały błąd?

2) Od 1922 roku Wiedeń ... Kto miał dwie służące nie płacił. Ale już trzecia była opodatkowana. Rotszyldowie zatrudniający 50 ...

7/ od służby. Opłata była pobierana w gospodarstwach domowych, w których były zatrudnione co najmniej dwie osoby ze służby.

Powyżej jest mowa o podatku od trzeciej osoby ... Propaganda wyborcza [plakat drugi od końca] daje namiar na podatek od drugiej osoby.

Oczywicie PLUS. Bardzo się pokrzepiłem: np. Rothschild i jego 50 osób służby. Ale w wyliczance wyborczej jest mowa o 59, których zredukowała rodzina po krachu do 32.    32  =  kryzys czyli KRACH ??? 

Z tym podatkiem od służby to była jeszcze bardziej skomplikowana sprawa, bo służący to bodjże były dwie służące. Trzeba by sięgnąć do tekstu źródłowego, ale nie o to chodzi przecież chodzi, tylko o przedstawienie pewnej idei.

Dla mnie krachem to było to co się stało w 1873 roku i z czego Rotszyld wyszedł mocno wzbogacony. Natomiast faktycznie po wojnie mógł jego rodzinę dosięgnąć kryzys, gdy kolega bankier dobrał mu się do jego aktywów. Oczywiście Rotszyld mógł uważać, że krachem są podatki, które zaraz go zrujnują.

A w tekście zaraz poprawię na 59, by było jak w plakacie.

Róznie budowano za Niemca. W Szczecinie mam przegląd stosowanych rozwiązań, bo tu prawie wszystko jest "poniemieckie". Na jednej z głównych ulic stoi ciąg wysokich kamienic które jeszcze w latach 70 nie miały kanalizacji. Normalne średniowieczne deski z dziurą na półpiętrach, bez płukania wodą. Z tym że nie walono do fosy zamkowej tylko nie wiadomo właściwie gdzie. Kto i czy, to potem wybierał?

Inny częsty w dzielnicy fabrycznej wariant, to w zasadzie normalne kamienice, ale z wychodkami w podwórkach. Ludność niemiecka chodziła do łaźni miejskiej co jakiś czas.

Są też lepsze przykłady - domy czynszowe z normalnymi łazienkami od przedwojny co najmniej. To wszystko budowano niemal równocześnie. Może standart zależał od grupy społecznej dla której był przeznaczony.

Ooo. Tak. Jej wynalazek - " Kuchnia frankfurcka z 1926 roku " - dostosowana "protomeblościanka" do wymiarów malutkich kuchni, pracy w kuchni i nowych urządzeń  ma dobór kolorów jak zdjęcia w książkach o najnowocześniejszym wyglądzie wyposażenia wnętrz z późnego PRL czy Czechosłowacji (mam odruchy wymiotne jak oglądam te wystylizowane, sterylne, z wieloma płaskimi powierzchniami wnętrza z kobietami w miniówkach w jaskrawych barwach i trochę zaśmierdziałych książkach), a formę jak z dzisiejszego Ikea. Ten wynalazek pomaga zaoszczędzić dużo czasu.

" Grete Lihotzky studiowała w latach 1915–1919 w kk Kunstgewerbeschule (obecnie University of Applied Arts Vienna )... w 1917 roku do wzięcia udziału w konkursie na „mieszkanie robotnicze”, gdzie spotkała się po raz pierwszy na temat budowy społecznej.  ... W 1926 roku zatrudnił Margarete Lihotzky w dziale ..., gdzie opracowano nową konstrukcję mieszkaniową z „ kuchnią frankfurcką ”. Jest to dziś uważane za prototyp nowoczesnej wyposażonej kuchni . Ze względu na badania naukowe, u. a. autorstwa Fredericka Winslowa Taylora z USA , a także kuchni wagonów jadalnych jako modelu, Grete Lihotzky zaprojektowała „laboratorium gospodyni domowej”, które oferuje kobietom „oszczędność na rączce i kroku” w minimalnym miejscu na maksimum wyposażenia dla kobiet Aby ułatwić pracę. W osadach we Frankfurcie zainstalowano około 12 000 kuchni w kilku wariantach. "

:))

Szczyt niemieckiego budownictwa to ulica Piękna. Ten rejon wynajmowały po wojnie zachodnie firmy producenckie do kręcenia scen w amerykańskich slumsach dla Murzynów, bo było taniej a tak samo wyglądało. Ceglane budynki bez klatek schodowych. Do mieszkań wchodziło się po zbitej z belek konstrukcji zewnętrznej. Liczne drabinki, schodki. Bardzo klimatyczne.

Czy zachowały się jakieś zdjęcia?

Dziękuję za świetne odpowiedzi. Nadal zdumiewa mnie, na plus, to co Pani napisała. Wygląda zbyt optymistycznie. :)

Ad4 To peerel myślę, że wzorował się na Wiedniu...

Bardzo Pani uprzejma dla peerelu :)

Pytałem o zdjęcia, bo teraz wszystko kolorują :)

Byłem jeden dzień w Wiedniu i od razu mi się spodobał, ale jeden dzień to stanowczo za mało.

No to się zaczerwieniło, ho, ho!
Udało się Pani mnie zaskoczyć :) Gazeta Robotnicza by się nie powstydziła.
A co z własnością? Czy już tylko komuna tam została na wieki? Udało się wykończyć tych wszystkich niezaradnych katolików, czy jakieś resztki przetrwały?
Sądząc po reakcjach, to taką pokazówkę jak ta wiedeńska, zrobi się też a propos tego 75% podatku Zandberga/Ocasio-Cortez i wszyscy będą klaskać.

I zawsze odbywa się to czyimś kosztem, prawda? I jak się nie wzdragać, skoro to czysta ideologia o szerokim spektrum oddziaływania. No po prostu wykuwanie nowego człowieka — w komunalnym mieszkaniu, z robotą w fabryce, i miło żyjącym we wspólnocie po 8-godzinnym dniu pracy. 

Czerwony Wiedeń (niem. Rotes Wien) – popularne określenie używane wobec stolicy Austrii – Wiednia w latach 1918–1934, kiedy miastem rządziła Socjaldemokratyczna Partia Austrii (niem. Sozialdemokratische Partei Österreichs, SPÖ), która zrealizowała program komunalnego budownictwa mieszkaniowego na 65 tys. mieszkań, a także program zakładania miejskich terenów zielonych oraz wprowadziła reformę szkolnictwa.

Po objęciu władzy w Wiedniu w 1919 roku, socjaliści rozpoczęli realizację swojego programu budownictwa mieszkaniowego[4]. Początkowe idee oparte na budowie osiedli według koncepcji miast ogrodów ustąpiły ideom wznoszenia „superbloków” ze wspólnymi pralniami, przedszkolami, bibliotekami, warsztatami oraz sklepami[4]. W ciągu dekady, w „superblokach” powstało 65 tys. mieszkań[4].
(...)
Prężny rozwój mieszkalnictwa komunalnego wpłynął pozytywnie na wzrost poparcia dla socjaldemokratów, lecz doprowadził do załamania na rynku mieszkalnictwa prywatnego[4]. Antysocjalistyczna propaganda nazywała nowe bloki „blokami wyborców [socjalistycznych]” lub „czerwonymi fortecami” strategicznie rozmieszonymi na terenie miasta[5].

Nawet w wiki piszą, że chodziło o eliminowanie katolickich wpływów, np. w reformie szkolnictwa:

Głównym autorem reform szkolnictwa w Wiedniu był Otto Glöckel (1874–1935), który pierwsze plany reformy przedstawił w 1917 roku w swojej książce „Das Tor der Zukunft”[6]. [z niem. Wrota przyszłości]
(...)
Reforma bazowała na zdobyczach nowoczesnej pedagogiki, m.in. ideach włoskiej lekarki Marii Montessori (1870-1952), rosyjskiego pedagoga Pawieła Błonskiego (1884–1941), amerykańskiego pedagoga Johna Deweya (1859–1952) oraz niemieckiego filozofa Paula Natorpa (1854–1924)[7]. Glöckel promował nauczanie nakierowane na wolny rozwój osobowości dziecka, wyrabianie zdolności krytycznych i samodzielności[6]. Stawiał na integrację społeczną oraz eliminację wpływów kościoła katolickiego na nauczanie[6].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Czerwony_Wiedeń

Po wdrożeniu tego pakietu — jak ręką odjął — wszystkie dolegliwości minęły?

Proszę zerknąć pod te linki tych naprawiaczy. Postęp w czystej postaci.

To wszystko wygląda na modelowy przykład próby generalnej ukutej przez naszego Gospodarza, przypomina nam to PRL i stąd te porównania w komentarzach. Ja dziękuję, beze mnie.

Dla ilustracji fotka z 1908 roku. Mieszkaniec kanału.

Dobra dżumą leczmy cholerę i wierzmy w socjalistyczny cud Breitnera...

Porównajmy sytuację Warszawy po II wojnie światowej i Wiednia po I. Czy było w tym Wiedniu gorzej? Raczej nie. Jednak i tu i tu zawiadywali ci sami. 

Nic nie dzieje się bez przyczyny, prawda? Ktoś koniecznie chciał wywrócić te Austro-Węgry i to się udało. Chciał tam wywołać rewolucję i zaprowadzić komunę i to prawie się udało. Wszystko zgodnie z planem. Do restauracji monarchii nie doszło.

Zastanawiają mnie jak to jest, że do momentu wprowadzenia tych reform maszyna propagandowa gardłowała o głodzie, kataklizmie, braku pieniądzy itd. Jak ci biedni ludzie, do momentu realizacji tego cudu dożyli? Dlaczego nie emigrowali? I nagle, z dnia na dzień, wszystko zaczęło kwitnąć. Mieszkania, parki, itd. Skąd na to pieniądze? Bo chyba, od razu, kasa zebrana od „bogaczy” nie wypełniła tej bezdennej pustki. Mieszkania nie powstały przecież w ciągu jednego dnia i nie zaspokoiły głodu mieszkaniowego. Kto im udzielił kredytu? Kredytu, którego Breitner brać przecież nie chciał, bo to kosztuje.

Znalazłem taki frament z prasy socjalistycznej (PPS) — Łodzianin nr 51 z 17 grudnia 1927 r., z którego wynika, że jakiegoś kredytu udzielili Amerykanie. Co mnie nie dziwi. Miał być socjalizm, to był.



No ale skoro było tak dobrze, to dlaczego tak źle sie skończyło? Mi to wygląda na realizację planu. Wyhodowanie czerwonych i w następstwie reakcji antykomunistycznej. Czyli zrobiło się gorąco pod kotłem.

Załączam fragment artykułu Droga do katastrofy z Przeglądu Powszechnego (kwiecień—maj—czerwiec 1938 roku), pod którym podpisał się dr F. Bitnicki:

„Już bezpośrednio po katastrofie listopadowej 1918 roku chciano tysiącletnią przeszłość uważać za przekreśloną. Z Austrii powstała Deutsch-Oesterreich, krwawo czerwona, demokratyczna, pacyfistyczna, antyklerykalna, która nie chciała mieć nic do czynienia z Węgrami ani ze swoimi słowiańskimi sąsiadami i której się zdawało, że pamięć o cesarstwie tak samo łatwo będzie wyrwać, jak łatwo zrywało się wracającym do domu oficerom kokardy z czapek. Nadszedł ów ponury, wstrząsający czas potopu występków, kiedy to w zgłodniałym, zmarzniętym, wynędzniałym Wiedniu wyprawiali orgie obce przybłędy, kiedy to zachodni Kontrolloffiziere i wschodni Żydzi robili interesy wśród i na tej tragicznej nędzy; czas inflacji i marksistowskiego jedynowładztwa, które później przerodziło się w zamęt czarno-czerwonej koalicji i wreszcie w pozorny rozkwit lewicowo mieszczańskiej republiki Austrii. W Wiedniu utworzono tymczasem socjalistyczny zarząd z jego mieszkalnymi koszarami i uciskiem ludności miejskiej, z jego antyreligijnymi wybrykami i nierozsądnym dopuszczeniem do przewagi żydowskich wpływów. Żydami byli dr Bauer, przywódca partii, dr Danneberg, prezydent wiedeńskiego Landtag'u i obaj właściwi wodzowie wiedeńskiej rady miejskiej prof. Tandler i Breitner, obok których burmistrz Seitz lub drugi przywódca partyjny dr Renner występowali w roli czysto dekoracyjnej (nie zawsze bardzo dekoratywnej). W prasie i teatrze, w handlu i przemyśle, Żydzi byli wszechmocni a w dziedzinie kulturalnej przejawiało się to w owym salonowym bolszewizmie, na który użalała się lepsza, pobożniejsza część żydostwa, nie mogąc mu jednak w żaden sposób zapobiec. Przy tym nosiła ówczesna Austria naprzód niemiecką kokardę. Dokonała duchowego Anschluss'u do ówczesnej Rzeszy i chciała również urzeczywistnić Anschluss polityczny. Socjaliści i niemieccy narodowcy, poprzednicy dzisiejszych narodowych socjalistów, byli najgorliwszymi rzecznikami hasła: Ein Volk, ein Reich. Chrześcijańscy socjaliści zachowywali się częściowo cicho, częściowo — na lewym swym skrzydle — bardzo po republikańsku i wielkoniemiecku. Z latami jednak krzepło poczucie łączności z innymi państwami naddunajskimi. Szukano naprzód zbliżenia do Czechosłowacji i znaleziono je, później — w miarę stopniowego
zwrotu w rozwoju Austrii na prawo — także i z Węgrami. Do rzeczywistego jednak uświadomienia głębszych węzłów między państwami sukcesyjnymi nie doszło; stosunki ówczesne nie wyszły poza gospodarcze kombinacje, poza plany ciasno zarysowanej wymiany gospodarczej. Austria istniała, nie wiedząc dlaczego istnieje i nie chcąc — tak się przynajmniej zdawało — w ogóle istnieć.

Wydawało się rzeczywiście, że to państwo było nieboszczykiem na urlopie, którego złośliwy czarodziej, Liga Narodów, względnie powolnie starzejąca się Ententa, zmuszała wbrew jego woli do istnienia. Świadomość austriackiego posłannictwa stała się tajemnicą niektórych wybranych mężów stanu, wśród których czołowe miejsce zajmował genialny Ignacy Seipel; obok tego paru emerytowanych oficerów, parę starych dam i wykopaliskowych arystokratów bawiło się legitymistyczną ideą, myślą o powrocie Habsburgów, której nikt nie brał poważnie.

Dopiero ciężki wstrząs, jaki musiał przejść kraj 15 lipca 1927 r. [rewolta lipcowa — ten artykuł wyżej ani się o tym nie zająknął], ocuciło dalsze warstwy. W owym dniu, kiedy Mob, poduszczony przez wysłanników Kominternu, podpalił Pałac Sprawiedliwości, kiedy pożałowania godne niezdecydowanie burmistrza Seitza zupełnie zawiodło i kiedy Wiedeń został uratowany tylko dzięki swej świetnej policji i żelaznej energii Seipla od nowego wydania paryskiej komuny, wtedy zrozumiano w stolicy i w Europie, o jaką to stawkę chodzi w Austrii. Na prowincji już przed tym można było dostrzec właściwą ocenę stanu rzeczy. Wiedzeni raczej instynktem właściciela ziemskiego i chłopa, którzy wyczuli niebezpieczeństwo grożące ich ziemi, stworzyli tacy ludzie jak dr Steidle Heimwehrę, obronny oddział przeciw społecznej przemianie. Książę Starhemberg, baron Fey, Pfriemer i oficer niemiecki nazwiskiem Pabst [zyskał rozgłos dzięki rozkazowi egzekucji Karla Liebknechta i Róży Luksemburg w 1919 r.] należeli do twórców tego oddziału. Początkowo wykazywali mocno niemiecko-narodowe i antysemickie zabarwienie; austriackość Heimwehry polegała raczej na gorącej miłości ziemi ojczystej i na odrazie do bolszewickiego chaosu, wiszącego ciągle nad Austrią, niż na pozytywnym przyznaniu się do starej austriacko-habsburskiej tradycji.

Prawdziwe znaczenie 15 lipca r. 1927 jako dziejowego dnia nie tylko dla Wiednia i Austrii, ale i dla całej Europy zamykało się w tym, że w samym sercu naszej części świata odsłoniła się naraz szczelina, próżnia, przez którą przedostać się mogła do Europy komunistyczna trucizna. Odkryto, że w tym miejscu nie było w ogóle żadnego państwa; że bez nawiązania do dawnej Austrii, bez łączności z krajami sąsiednimi „Republika Austria” była krajem niczyim, który każdy mógłby sobie wziąć na własność, jeśliby mu tylko nie przeszkadzał w tym ktoś trzeci. Niemcy w owych latach były do tego niezdolne. Państwa naddunajskie trzymały się wzajemnie w szachu. Kiedyś jednak wkroczyłyby do tego niczyjego kraju Berlin, Budapeszt, Praga i Belgrad, nie mówiąc już o Włoszech; rozpętałaby się europejska katastrofa, gdyby w ostatnim momencie spod brudnej skorupy austriackiego reżimu nie wyszła na światło dzienne inna prawdziwsza Austria. Z chwilą gdy wzburzenie wiedeńskiego pospólstwa i powszechny strajk marksistowskich organizacyj został stłumiony zbrojną dłonią policji i Heimwehry, znowu zaistniało państwo, znowu nastał rząd.

Chodziło teraz o to, jaki z trzech istotnych składników austriackiej powojennej rzeczywistości, o których wyżej była mowa, wysunie się na czoło w tym odrodzeniu. Zdawało się naprzód, że będzie w nim narodowy pierwiastek niemieckości. Zwycięzcy marksistów byli przede wszystkim nastrojeni narodowo; o jakimś rozwiązaniu naddunajskiego problemu, o legendarnej naddunajskiej konfederacji tyleż można było myśleć, co i o przywróceniu monarchii. Mała Ententa w pełni swej jedności i w rozkwicie poczucia swego znaczenia wzdrygała się na samą myśl o jakichś ustępstwach na rzecz pokonanej Austrii i Węgier. Rojono sobie, że trianońską krzywdę i głupstwo St. Germain utrzyma się na wieki niezmiennie. Tymczasem nawet i niemieckie rozwiązanie okazało się praktycznie niemożliwe, wprawdzie nie od wewnątrz, gdzie nikt nie śmiał sprzeciwić się głośno, ale od zewnątrz przez goniącą za swym cieniem Wielką Ententą, odnoszącą się do Rzeszy Niemieckiej równie nieubłaganie jak Mała Ententa do Austrii i Węgier. Z tego przymusowego stanu zawieszenia skorzystał Ignacy Seipel, by z niezrównanym wglądnięciem w historyczne, geograficzne, polityczne i gospodarcze sploty rzeczywistości przygotować nowe rozwiązanie austriackiego zagadnienia, które przy przewidzianym przez niego ukształtowaniu się europejskich stosunków było jedynie rozumne, mianowicie — rozwiązanie a u s t r i a c k i e.”

Wszyscy to oczywiście faszyści.

Panie Umami, Pan jest smieszny gosc z tym swoim tropicielskim noskiem, szkoda tylko, ze Pan tak malo rozumie o procesach, ktore Pan wskazuje swoim  zakrzywionym palcem.

Nie, to mi nie przeszkadza, irytuje mnie tylko  jak wciaga Pan na siebie zbroje z napisem katolik.

Ulica Piękna - bardzo klimatyczna :)

Byli bardzo do przodu w liczeniu ryzyka/zwrotu inwestycji jak nie tynkowali i z "klatkami schodowymi" dla kur.

Mógł wziąć tę słomę/siano do kanału. Ale rzeczywiście wygląda na dobre warunki - w tym sucho - o wiele lepiej niż gnieżdżenie się w mikro komuchowniach - tylko do momentu, aż nie zostanie obudzony kopem w twarz. Jeśli nawet tam było praworządnie, to przecież można łatwo wzbudzić sensację z poczuciem grozy, inicjując grupy bezkarnych gnojów, do licznych ataków w całym mieście na śpiących bezdomnych przez dłuższy czas.

Chadecja i dwór były w pułapce, a socjaldemokracja miała poparcie USA, tak mniemam. Żeby zbudować dużo domów, trzeba mieć dużo cegieł i innych materiałów. Gdzie to kupić, w zrujnowanym wojną kraju, odciętym od zaplecza? Ktoś musiał dać pozwolenie na te budowy, sam nos i znajomości pana premiera nie mogły wystarczyć

Jasne, cegielnie były, ale budowa to cały wielki rynek, wszystkiego w Wiedniu na pewno nie było. Zastanawiam się też nad tą ślepotą władz, przecież w Londynie za Edwarda VII zaczęło się wielkie budowanie domów dla biedoty. I monarchia w tym partycypowała. Myślę, że polityka cesarza, była polityką krótkowzroczną przez to, że ktoś mu nałożył na nos jakieś fałszujące rzeczywistość okulary. To chciałem powiedzieć

Pani wspomina o gruźlicy jako "wiedeńskiej chorobie".

Przytoczę fragmenty wpisu jaki wrzuciłem kiedyś do sklepu.

... W latach sześdziesiątych w niemieckojęzycznym obszarze Alexander Rosendorff, dr.med., napisał pod koniec swego życia a dożył lat dziewięćdziesiąt parę książkę „Neue Erkenntnisse in der Naturheilbehandlung” (Nowe odkrycia w leczeniu środkami naturalnymi)*, gdzie m.in. wspominając swoją długą praktykę lekarską w terenie, na przełomie 19. i 20. wieku, wspomina, że jakoś tak osobliwie się składało, że na tuberkulozę chorowały osoby, które wcześniej zdążyły zaszczepić się przeciwko ospie. W tej samej rodzinie, osoby, które nie zaszczepiły się a przeszły przez ospę to, o dziwo, tuberkuloza ich omijała.   Rosendorff  wyjaśnia mechanizm przyczynowy.  ...

Osoby, które przeżyły ospę były wyśmienitym materiałem na rekruta. Autor argumentował również, że do wojska carskiego brano najchętniej facetów z dziobami na twarzy. Te dzioby wskazywały bowiem, że rekrut przeszedł pierwszą próbę ognia i nie straszne mu będą warunki polowe.

  *  

To ja się cały dzień zastanawiałam, jak to się stało, że w państwie formalnie katolickim pierwsze skrzypce w finansach państwowych  grał żydowski dom Rotszyldów i każda kolejna emisja obligacji musiała przejść przez ich ręce, tak samo było z giełdą. Dalej skąd im przyszło do głowy, aby gospodarkę oprzeć na   protestanckiej zasadzie skrajnego liberalizmu, gdzie ludzi bogacili się, ale punktowo, na dodatek nie wmontować do niej buforów oraz zaworów bezpieczeństwa do upuszczania ciśnienia społecznego. Przecież ten liberalizm/korwinizm prowadził prostą  drogą robotników w objęcia czerwonych. Nie było nic pośredniego. Ze skrajności w skrajność.

Dziękuję w imieniu komentatorów.

Dla mnie...

... to jest  - absolutnie odkrywcze i przeciekawe... ten caly "czerwony Wieden"... a do tego widze wielkie analogie do "naszego" programu  PiS'owskiego  "mieszkanie+".  Boom budowniczy wydaje sie wielki... skad oni maja kase na s**nie  taaakiej ilosci budynkow i budowli - bo cale zlodziejstwo "transformacyjne"  chodzi po wolnosci i nie zanosi sie aby chocby przyslowiowy "wlos z glowy im spadl" - to tylko jeden Pan Bog wie  !!!

Genialny temat Pani poruszyla i rozwinela z szanownymi Komentatorami.

Tu raczej chodziło mi o to, by pokazać, że skrajny liberalizm w gospodarce prowadzi robotników prostą drogą w łapy czerwonych, którzy z jednej strony początkowo coś dla nich zrobią, jednakże w zamian za na przykład ateizację.

A tak swoją drogą, czy z wdzięczności wystawiono kiedyś jakiemuś bankierowi pomnik?

Przedstawiony jako człowiek czynu, ale rzeczywiste jego dłonie przy takiej znajomości bankowości i koneksjach, jak w Notce, nie mogły być takie. Z mojej wiedzy, to duże dłonie generowane są w większości poprzez intensywne długoletnie prace fizyczne, które pogrubiają stawy, kości, ścięgna w dłoniach, przez co niestety gubi się precyzja, szybkość i możliwości ruchu w dłoniach.

Liczyłem na to, że mu przy jakimś bloku postawią i rzeczywiście Hugo_Breitner_Hof. Marksowi postawili przy Karl-Marx-Hof. Poznań i Gdańsk się na nim wzorował.

I ten Washington mówi chyba najwięcej o sponsorach...

Oj może miał reumatyzm albo słoniowaciznę, albo była to licencia poetica rzeźbiarza. 

Z wrzuconych namiarów na blokowiska sprzed drugiej światowej tylko jedno zostało zaprojektowane i wykonane przed 1923 : Metzleinstaler Hof.  

Dlaczego tak istotny jest rok 1923? Czerwoni zamierzali bowiem przejąć Niemcy.

Wgląd w zakulisowe sznurki i szelki bankierskie dał w trakcie procesów moskiewskich Karl Radek. Wyśpiewał to i owo w trakcie przesłuchań. Jego zaśpiew został opublikowany po niemiecku w książce pod tytułem "1923''. Miało dojść do strajku generalnego po którym czerwona awangarda miała przejąć władzę. Niemiecki proletariat w byłej Rzeszy nie popisał się i Karl Radek wrócił do CCCP a inni bruneci do innych placówek przechowujących twarde jądro kadr.

Nic dziwnego, że socjaldemokraci wykazali się zdroworozsądkowym podejściem i rozkręcili koniunkturę na budowę mieszkań komunalnych. Dzięki temu nieco porządzili. Budynki nadal stoją i nie są to jakieś blokowiska z wielkiej płyty.

Z nazwisk tylko trzy mają rodowód z lewej bardzo strony. XIX wiek: Lassalle, Marks i Engels.

Jeszcze doczytałam w 1900 roku nie było stać na wynajęcie mieszkania koło 300 tys. wiedeńczyków.

W sumie nie dziwota, bo np.cegielnia Wienerberger wypłacała wynagrodzenie w talonach, które można było wydać tylko w sklepach i stołówkach, które były własnością firmy. Być może takich nowatorów było więcej.

Sugeruje Pani możliwą wyrodność u potomka Rodziny cesarskiej Węgro-Austryjackiej? (na podstawie Pani Notki, w której też było o problemach zdrowotnych Arcyksięcia Ludwiga Salvatora)

W tym kontekście fajnie brzmi teza Korwina, że państwo jest praktycznie zbędne w gospodarce, bo wolny rynek to taka potęga, że sam wszystko wyreguluje. Obserwuję teraz dyskusje na fejsie w grupie Konfederacji i w sumie niektórzy z dyskutantów są tak zacietrzewieni, że być może należałoby im urządzić taki obóz,  jaki był w fabryce cegieł w Wiedniu. Tak na rok. 

Breitner umarł w 1946 roku w wieku 73 lat w Kaliforni, więc zdołał uciec z Austrii przed anszlusem.

Tak, nawet myślałam, czy osobnego postu nie poświęcić tej firmie? bo faktycznie jej rozwój i działanie jest prosto z bajki z 1001 nocy.

Początkowo myślałam, że w Wiedniu było sporo małych cegielni a tu mi wyskoczył taki moloch.

Ciekawe, jakie były relacje zarządu z nowymi władzami Wiednia w 1919/20 roku?

Należałoby może tutaj troche poszperać.

Bracia z ich narracją. Może jakiś punkt zaczepienia by sie znalazł odnośnie "socjaldemokracji" i powiązań skrytych z bankami i innymi filantropami.

Tak wczoraj trochę przeglądałam strony poświęcone historii tej ceglarni. I tak jakoś wychodzi, że zapaść socjalna nastąpiła, gdy zakład przejął bank. Jednocześnie dziwnym trafem zaczęli się tam wśród robotników przewijać przyszli szefowie socjaldemokracji. Tak jakby ktoś zorganizował w tej firmie laboratorium ruchów rewolucyjnych. Jeszcze niestety nie dotarłam do nazwisk zarządu spółki, ani do historii banku.

Jedyne co wyłowiem w sieci to taki namiar  [1923. Nieudana Niemiecka Rewolucja Październikowa]  i jeszcze jeden [Niemiecki Październik 1923 ...]  (chyba to ten tytuł).

Goethe, jak niezłomni na prawej stronie podtrzymują, był związany z wolnomularstwem. Więc taki honor jak nazwanie jednej z dzielnic na cześć wieszcza jest zrozumiały.

No i ta czaszka Schillera...

No i kto był z zarządzie spółki od 1869 roku i jakie miał powiązania ze światem bankierskim, politykami i dworem?

Na razie znalazłam, że było dwóch liczących się architektów, ale chyba jako ładna dekoracja a nie do podejmowania decyzji.

Dziękuję, faktycznie, niby o podatkach a tak jakby to był kryminał. Tak przypuszczam, to tylko intuicja niczym nie poparta, ale coś mi się wydaje, że ojciec Breitnera stracił małą albo dużą fortunę podczas kryzysu 1873 roku i to była taka osobliwa zemsta.