Otto von Bismarck został premierem Prus w roku 1862. Wszystko co robił zostało podporządkowane idei zjednoczenia Niemiec i zbudowania imperialnego mocarstwa z silną i dobrze wyposażoną armią obsługiwaną przez rodzimy przemysł.

Franciszek Lassalle też optował za zjednoczeniem Niemiec. Uważał, że emancypacja robotników może dokonać się tylko na bazie zrzeszeń wytwórczych pozostających pod opieką państwa.

Lassalle w dniu 12 kwietnia 1863 roku wygłosił w Berlinie wykład dla rzemieślników, w którym przedstawił idee budowy państwa socjalnego z powszechnym systemem ubezpieczeń społecznych, czynnym prawem wyborczym i własną partią, która może startować w wyborach. Po czym trafił przed berliński sąd z oskarżeniem o podburzanie do zamieszek społecznych. Zanim zapadł wyrok dostał zaproszenie do spotkania z premierem Bismarckiem. Niespełna rok później w marcu 1864 stanął przed sądem w Berlinie oskarżony od zdradę stanu, ale premier dalej z nim korespondował.

Lassalle zmarł  31 sierpnia 1864 r w wyniku ran odniesionych w pojedynku.
Bismarck realizował krok po kroku swoje cele, nie zapominając wniosków, które wyciągnął z dyskusji z przywódcą ruchu robotniczego.

W roku 1871 Niemcy stanowiły już jedną całość. Bismarck jako kanclerz mógł przystąpić do budowy państwa imperialnego.

Jako pragmatyk wiedział, że wraz a rozwojem przemysłu będzie też rosnąć znaczenie partii robotniczej, która będzie podburzać  robotników do nieposłuszeństwa wobec pracodawców.

Wiedział, że policyjne represje mogą wywołać skutek wręcz odwrotny. Zatem postanowił przejąć ich hasła i doprowadzić do tego, by robotnicy stali się lojalni wobec państwa bardziej niż wobec własnej rodziny.  Robotnicy niemieccy mieli poświęcić wszystkie swoje siły na rzecz budowy imperium w zamian za zagwarantowaną opiekę w razie choroby, wypadku i starości.

W 1883 roku Reichstag przyjął ustawę o obowiązkowych ubezpieczeniach chorobowych pracowników. Koszty składki ponosili pół na pół pracownicy oraz pracodawcy. Chory robotnik przez 13 tygodni miał prawo do zasiłku. 

W 1884 roku weszła w życie ustawa o ubezpieczeniach wypadkowych. Całość składki obciążała pracodawcę, co motywowało właścicieli fabryk do większej dbałości o bezpieczeństwo podczas pracy.
Jeśli poszkodowany w wyniku wypadku stawał się na trwale niezdolny do pracy, nabywał wówczas prawo do dożywotniej renty w wysokości dwóch trzecich wynagrodzenia.

Instytucje ubezpieczeniowe zostały zdecentralizowane, a w zarządzaniu nimi – zgodnie z wizją Lassalle’a – uczestniczyli robotnicy.

W 1889 roku uchwalono ustawę o ubezpieczeniu na wypadek inwalidztwa i starości.   

Ubezpieczeniem emerytalnym byli objęci wszyscy robotnicy, którzy ukończyli 16 rok życia oraz drobni urzędnicy z wynagrodzeniem rocznym do 2000 marek. Stawka składki na nowe ubezpieczenie emerytalne wynosiła około dwóch procent wynagrodzenia. Pracodawcy i pracownicy płacili składki po równo. Do tego dochodziła dotacja państwowa w wysokości 50 marek rocznie.

Emeryturę mogły otrzymywać osoby ubezpieczone, które ukończyły 70. rok życia i przepracowały co najmniej 30 lat.

Średnia życia wynosiła wówczas koło 50 lat.

Pracownik zarabiający od 550 do 850 marek rocznie otrzymywał z nowego funduszu emerytalnego 162 marki. Jeżeli stał się niezdolny do pracy, doliczano mu roczną kwotę 60 marek. Leczeniem mogła zostać objęta każda osoba zagrożona niepełnosprawnością. Rehabilitacja od początku była jedną z korzyści ubezpieczenia emerytalnego.

W roku 1890 w niemieckich krajach związkowych założono 31 towarzystw ubezpieczeniowych, które  zbierały składki, wypłacały emerytury i zapewniały opiekę medyczną na swoim terenie.

W 1891 r. towarzystwa ubezpieczeniowe wypłaciły około 126 400 emerytur. Ale na te pierwsze emerytury nikt jeszcze nie płacił składek. Umożliwiło to przepis przejściowy: każda osoba, która ukończyła 70. rok życia i przepracowała co najmniej trzy lata bezpośrednio przed wejściem w życie ustawy emerytalnej, mogła otrzymywać świadczenie.

W pierwszych dekadach istnienia systemu składki kalkulowano tak, aby pokrywały wszystkie wydatki przez dziesięć lat.

Tak się złożyło, że przed I wojną światową państwowe towarzystwa ubezpieczeniowe dysponowały znacznym majątkiem. 
Zgodnie z wolą swoich samorządów towarzystwa ubezpieczeniowe inwestowały pieniądze w budownictwo socjalne i opiekę zdrowotną. W całej Rzeszy Niemieckiej powstawały osiedla robotnicze. Slamsy przechodziły do przeszłości a z nimi gruźlica, która dziesiątkowała robotników. Chorych na koszt kas wysyłano do własnych santoriów.

Okres pełnych kas zakończył się wraz z wybuchem I wojny światowej w 1914 roku. Gospodarka niemiecka została przestawiona na produkcję wojenną.

Zaś po I wojnie rządy starych i nowych państw powieliły u siebie rozwiązania niemieckie, czyli ideę, aby fundusz emerytalny był tworzony jako narzut na wynagrodzenia pracownika z podziałem na część obciążającą pracownika i część obciążającą pracodawcę.

 

PS. Z taką pewną nieśmiałością autorka zwraca się do P.T. Czytelników, by poparli czynem jej zbiórkę na koty Przyjezierza.

https://www.ratujemyzwierzaki.pl/kastracjeprzyjezierza

Dla tych, którzy nie potrafią przez bramki płatności,  organizatorzy przewidzieli możliwość przekazu drogą tradycyjną.

Odbiorca
Fundacja Ratujemy.pl
Pl. Władysława Andersa 3
61-894 Poznań
Numer w Alior Banku
97 2490 0005 0000 4600 5986 9214
IBAN: PL97 2490 0005 0000 4600 5986 9214
Kod BIC/SWIFT: ALBPPLPW
Tytułem
93974 darowizna

Konkurs trwa do 6 grudnia 2024 roku

 

---

tagi: system emerytalny bismarcka 

	ewa-rembikowska
	26 listopada 2024 22:00

20     1206    8 zaloguj sie by polubić