Król Francji Ludwik XIV nie wyobrażał sobie, by jego wieśniaków nie stać było na niedzielny rosół z kury. Sto lat później chłop niemiecki cieszył się, gdy udało mu się złapać przy drodze jakiegoś zabłąkanego kondysa i zrobić z niego potrawkę. Na nic więcej nie było go stać. Nawet jajka od kur miał zastawione u lichwiarza.

Fryderyk Wilhelm Raiffeisen – niemiecki urzędnik państwowy, człowiek bardzo religijny a zarazem bystry obserwator życia społecznego od roku 1847 roku szukał sposobu, by poprawić los biednych nadreńskich chłopów. Gnębiła wieśniaków przyroda, sprowadzając kolejne klęski nieurodzaju, ale jeszcze bardziej gnębił ich brak oszczędności, który wpychał ich w ręce lichwiarzy żydowskich oraz brak wiedzy jak tego uniknąć. Handlarze mieli kapitał, więc bez przeszkód zmonopolizowali handel bydłem, śrubując ceny i dyktując warunki zakupu. W niektórych wioskach przeszło połowa gospodarzy nie miała własnego bydlęcia w oborze, gospodarowała inwentarzem, który należał do kredytującego, płacąc mu dodatkowo 25% od użyczonego kapitału. Chłop wydany został na pastwę swego wierzyciela. Od niego brał na kredyt bydło, zboże do zasiewów, jemu musiał w ramach spłaty sprzedawać na bardzo niekorzystnych warunkach płody ze swojego gospodarstwa. Jeśli się nie godził, był szantażowany przez swojego „bankiera”, który żądał natychmiastowej spłaty kredytu. Gospodarstwo za gospodarstwem upadało. Rodzina za rodziną popadła w skrajną nędzę.

Jako antidotum powstawały towarzystwa dobroczynności, które zbierały środki wśród bogatszych, by rozdawać je potrzebującym.

Raiffeisen doszedł do wniosku, że filantropia problemu degradacji chłopów nie rozwiąże, natomiast należy dążyć do tego, by w ramach społeczności lokalnej ludzie z różnych warstw zaczęli sobie nawzajem pomagać, organizując się i wzmacniając tym samym swoją siłę rynkową, by tym sposobem organizować rynki lokalne. Propozycja ta respektowała zarówno godność osób potrzebujących pomocy, jak i katolicką zasadą pomocniczości.

„Chrześcijańska miłość bliźniego, która stanowi nić przewodnią i ducha wszystkich ma według jego [Raiffeisena] myśli wytworzyć węzeł łączności między zamożniejszymi a uboższymi mieszkańcami okolicy, w której spółka działa. Rzecz naturalna, że od zamożniejszych mieszkańców wymaga się przy tym więcej poświęcenia i ofiarności dla dopomożenia ubogim; oni to mianowicie, przystępując do spółki, wzmacniają jej podstawy naprzód przez to, że ręczą solidarnie swoim majątkiem a wskutek tego podnoszą zaufanie spółki na zewnątrz, następnie też i w ten sposób, że fundusze swoje lokują w kasie spółki na umiarkowany procent; i oni wreszcie obejmują kierownictwo i zarząd spółki bez wynagrodzenia materialnego, a tylko jako obowiązek chrześcijański i obywatelski, który daje im sposobność do moralnego oddziaływania i dodatniego wpływu na ludność uboższą, zwracającą się o pomoc do spółki.” 1/

Raiffeisenowi chodziło o to, by uporządkować najpierw finanse w parafii (gminie). Przede wszystkim nie dopuścić do tego, by poza obręb parafii odpłynął choć jeden grosz, który mógł potem posłużyć do prowadzenia lichwy. Wszelka wolna gotówka znajdująca się w rękach ludności danej parafii (gminy) winna być zatrzymana i gromadzona w jednym miejscu w rękach chrześcijańskich. To z kolei będzie sprzyjać przyciągnięciu kapitału z miasta. Środki te zostaną przekazane pod nadzorem światłych członków społeczności dla najlepszych, najambitniejszych rolników i wykorzystane dla rozwoju gospodarstw, handlu wiejskiego, domowego przemysłu.

Tym sposobem ziści się zasada, że »ręka rękę myje«, »noga nogę wspiera« a ludzie przekonają się, że połączonymi siłami można dokonać tego, na co każdemu z osobna brakowało sił i środków.

Jednocześnie spółka była szkołą nauki gospodarowania wspólnym dobrem, bo jedni należeli do zarządu spółki, więc mieli wpływ na jej prowadzenie, inni tworzyli radę nadzorczą, więc także mieli wgląd w gospodarkę kasy, ogół zaś członków stanowił walne zgromadzenie, które przynajmniej raz na rok dowiadywało się o stanie i rozwoju spółki, mogło wypowiadać swoje uwagi i życzenia, wybierało zarząd, radę nadzorczą i kasjera wpływając na losy spółki.

Dlatego też Raiffeisen swoich spółek włościańskich nie uważał za instytucje bankowe, gdyż tu przyświecał inny cel niż robienie korzystnych dla członków interesów pieniężnych i dążenie do maksymalizacji zysku przez rzucanie się chociażby na działania spekulacyjne.

Cele były trzy:

1/ utworzenie źródła taniego kredytu dla chłopów, wyzwalającego ich z sideł lichwiarzy

2/ nauka oszczędności i zasad mądrego zarządzania pieniędzmi, choćby to były kwoty najmniejsze z jednoczesnym zapobieganiem lekkomyślnemu pożyczaniu pieniędzy, gdyż kredyt zbyt łatwo dostępny wielu zrujnował zamiast pomóc

3/ integracja społeczności na poziomie lokalnym przez skupienie na wspólnym zadaniu, którym było doprowadzenie do skojarzenia kapitału ze zdolnościami i przymiotami przedsiębiorcy (kredytobiorcy).

Tym celom podporządkowana zostały zasady organizacji spółek.

Raiffeisen uważał, że siła spółki leży w jej umocowaniu w środowisku lokalnym.

Dlatego organizacja ta

1/ działalność swoją ograniczała do małych okręgów (najlepiej parafii), liczących maksimum 5 000 osób, nie przyjmowała więc do spółki osób spoza swojego obszaru, nie pozwala należeć równocześnie do więcej jak do jednej spółki.

Kasy były instytucjami wyznaniowymi, zbliżonymi do bractw kościelnych o tyle, że członkowie jednej gminy lub parafii, mieli obowiązek a nawet przymus moralny nad sobą czuwać i siebie kontrolować.

Warunkiem bowiem do przyjęcia na członka była w pierwszym rzędzie uczciwość, pracowitość i zapobiegliwości, w drugim gwarancja, że pożyczka zostanie spłacona. Mały udział i małe wpisowe ułatwiały korzystanie z kredytu. Warunki przyjęcia do spółki były bardzo dogodne i łatwe, więc prawie wszyscy mieszkańcy mogli do niej należeć.

2/ opierała się na solidarnej poręce wszystkich członków i jedynie na tej podstawie zdobywała fundusze potrzebne do obrotu

3/ pozwala członkowi mieć w spółce więcej, jak jeden udział, jednakże z takim warunkiem, że dywidenda na udziały przypadająca nie mogła być wyższą, niż stopa procentowa, jaką opłacają dłużnicy spółce

4/ udzielała pożyczek przede wszystkim w celu uzupełnienia włościanom stałego kapitału obrotowego pod warunkiem systematycznego zwrotu pożyczki ratami

5/ nie przyznawała członkom zarządu ani pensji ani tantiem, była to praca za „Bóg zapłać”, drobna ofiara na rzecz parafii

6/ jedyną osobą zatrudnioną za wynagrodzeniem był kasjer, który z kolei nie miał prawa głosu w sprawach o udzielenie pożyczek

7/ całoroczny zysk netto był dopisywany do funduszu rezerwowego, który miał stanowić niepodzielny majątek spółki. Miał wzrastać aż do wysokości całego kapitału obrotowego. W momencie zrównania kapitałów, członków byli zwalniani z solidarnej odpowiedzialności za długi spółki.

Z kolei procenty od funduszu rezerwowego miały służyć celom dobroczynnym danej parafii, takim jak użyźnianie nieużytków, dofinansowanie szkoły, naprawę dróg, zakup przyrządów do gaszenia ognia, zakładanie ochronek, stypendia dla zdolnej młodzieży.

W razie rozwiązania spółki włościańskiej członkowie nie mogli dzielić tego funduszu między siebie, tylko składali go jako depozyt do banku. Depozyt ten był wypłacany, gdy w gminie zawiązała się nowa spółka o podobnych celach.

8/ różnica pomiędzy odsetkami wypłacanym a pobieranymi nie mogła przekroczyć 1,5%

9/ pożyczek udzielano na skrypt dłużny podpisany przez dłużnika i poręczycieli, nigdy na weksel

10/ do lokowania oszczędności uprawnieni byli wszyscy mieszkańcy parafii, nie tylko członkowie spółki. Przyjmowano najmniejsze kwoty, jednocześnie zachęcano dzieci, służbę domową, robotników rolnych do regularnego zasilania swoich książeczek.

Źródłami funduszu obrotowego były

1/ udziały – jeśli tak stanowił statut

2/ wkłady oszczędnościowe

3/ pożyczki zaciągane przez spółkę

4/ darowizny i subwencje

 

Organami spółek włościańskich były

1/ zarząd złożony z przewodniczącego, jego zastępcy i czterech innych członków

2/ kasjer, czyli rendant

3/ rada nadzorcza

4/ walne zgromadzenie.

 

Zarząd zawsze podejmował decyzję kolegialną przy

1/ przyjmowaniu nowych i wykluczaniu dawniejszych członków

2/ zaciąganiu pożyczek, w granicach przez walne zebranie określonych

3/ udzielaniu pożyczek, bądź zgody na ich prolongatę

 

Kasjer był organem wykonawczym, odpowiedzialnym wobec zarządu, z głosem doradczym na posiedzeniach.

 

Rada nadzorcza

1/ raz na kwartał kontrolowała kasę, książki kasowe, protokoły, skrypty dłużne

2/ raz w roku przeprowadzała nadzwyczajną rewizję dokumentacji

3/ przyznawała pożyczki z terminem zwrotu dłuższym niż 10 lat lub przekraczającym wysokość zwyczajową

4/ rozstrzygała odwołania od orzeczeń zarządu

5/ wydawała upoważnienia do wniesienia skargi sądowej

 

Walne zgromadzenie

1/ sprawowała naczelny nadzór nad czynnościami rady nadzorczej

2/ przyjmowała lub odrzucała sprawozdania z czynności i obrotu kasowego

3/ ustanawiała wysokości kapitału obrotowego, minimalne kwoty wpłat, która podlega oprocentowaniu oraz wysokości stopy procentowej dla pożyczek udzielanych członkom

4/ określała, do jakiej wysokości wolno zarządowi przyznawać pożyczkę członkom

5/ ustalała wysokość wynagrodzenia dla kasjera.

W trzech zaborach dzielących Polską również zaczęto tworzyć podobne instytucje. Ich specyfika zależała od prawodawstwa władzy okupacyjnej. W Wielkopolsce ksiądz Wawrzyniak organizował banki ludowe, na Podolu Marcelina Darowska - kasy włościańskie a w Galicji Franciszek Stefczyk - spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe (SKOKI).

W roku 1889, czyli rok po śmierci Raiffeisena, podczas pobytu w Westfalli 28 letni nauczyciel z Krakowa Franciszek Stefczyk zachwycił się tym oddolnym systemem budzenia kultury ekonomicznej wsi i eliminacji lichwiarskiego pośrednika z kanałów zaopatrzenia oraz zbytu i przedstawił go na zjeździe Kółek Rolniczych we Lwowie. Pierszą spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową założył w styczniu 1890 roku w podkrakowskiej wsi Czernichów, gdzie pracował w Średniej Szkole Rolniczej. I poszło. Idea rozwijała się bardzo prężnie zwłaszcza w Galicji, gdzie żył jej orędownik i inicjator. W okresie międzywojennym liczba kas sięgała 3500 i należało do nich ok. 1,5 mln członków.

Równie prężnie spółdzielczość oszczędnościowo-kredytowa rozwijała się we Włoszech, Francji, Holandii, Anglii i Austrii i oczywiście Niemieczech.

Na przełomie XIX i XX wieku idea kas spółdzielczych dotarła również na kontynent amerykański. Przez Poznań. Otóż w grodzie Przemysława mieszkała mocno rozgałęziona i solidnie osadzona na miejscowym gruncie żydowska rodzina Katz. Jak widzimy ze spisu mieszkańców Poznania zajmowała się głównie handlem.

(Adress- und Geschäfts- Handbuch der Stadt Posen, Poznań 1879)

W tejże rodzinie w maju 1830 roku przyszedł na świat Wilhelm, chłopiec inteligentny i rzutki. Rodzina postanowiła zainwestować w dobre wykształcenie młodzieńca i wyprawiła go na studia prawnicze do Berlina. Pojechał tam razem ze straszym bratem Rudolfem. Było to w roku 1847. Niestety starszy brat zachorował po kilku miesiącach pobytu i zmarł. Młody wrócił do domu i zaczął się zastanawiać, co ma ze sobą zrobić. Doszedł do wniosku, że Berlin jest dla niego jednak za ciasny nie mówiąc już o prowincjonalnym Poznaniu. Kupił bilet i pojechał do Manchesteru w Anglii a potem do Nowego Jorku, gdzie zszedł na ląd w 1850 roku.

Szybko nauczył się angielskiego. Miał nieco kapitału, pracował jako handlarz, krawiec, szklarz. Stwierdził, że aby bardziej wtopić się w otoczenie musi zamerykanizować swoje imię i nazwisko. I tak narodził się William. Więcej problemów było z nazwiskiem, gdyż chciał po prostu podać urzędnikowi swoje nazwisko, ale przetłumaczone na angielski, czyli Feline. Coś nie wyszło i w papierach zostało zapisane Filene.

W 1851 roku William Filene przeniósł się do Bostonu, gdzie mieszkała niewielka, ale zwarta wspólnota niemiecka o korzeniach żydowskich. Tu otworzył swój pierwszy skromny sklep z odzieżą. W 1856 roku poznał swoją przyszłą żonę pochodzącą z zamożnej rodziny Ballin z Bawarii, która dzięki powiązaniom rodzinno handlowym przyjechała do wuja do Ameryki uczyć się języka. Dwa lata później odbył się ślub. Rodzina systematycznie się powiększała. Wkrótce gromadka liczyła czterech chłopców i jedną dziewczynkę. Jednakże talent do handlu i biznesu odziedziczyło tylko dwóch synów – Edward urodzony w 1860 roku oraz pięć lat młodszy Lincoln. Ich ojciec nie tylko zmienił nazwisko, ale i porzucił swoją religię. Synów wychowywał w duchu światopoglądu laicko-racjonalistycznego.

Pomimo przeróżnych perturbacji Wiliam najpierw sam, a potem przy pomocy synów Edwarda i Lincolna, rozwijał sieć sklepów w odzieżą dla różnych klas społecznych w Lynn, Salem i Bath, Boston. W 1903 roku otworzył biuro w Paryżu. Do 1906 r.sprzedaż przekroczyła 2,5 miliona dolarów. W 1912 r. rodzina Filene miała na swoiej liście płac 900 pracowników i chwaliła się i najlepszym stosunkiem sprzedaży do powierzchni handlowej.

Karierę kupiecką Edward Filene zakończył oficjalnie w 1928 roku.

Jednakże już wcześniej wzrok swój skierował w stronę działalności społecznej. W lutym 1907 roku pojechał do Kalkuty, by poznać problemy tamtejszego ruchu spółdzielczego. Od swojego przewodnika dowiedział się, że za sprawą zachęty lub perswazji rządu brytyjskiego, tworzyły się stowarzyszenie oszczędnościowe. Rząd kolonialny udzielał wówczas takiemu stowarzyszeniu pożyczki równej sumie zebranego wkładu. Z tak zgromadzonego kapitało uruchamiano następnie kredyty dla członków. Takimi stowarzyszeniami kierowali oficerowie na zasadach wolontariatu.

Tymczasem w USA za sprawą Pierre Jay’a w roku 1909 uchwalono w stanie Massachusetts pierwszą Ustawę o Unii Kredytowej, cztery lata później to samo uczynił Nowy Jork.

Wkrótce Edward Filene stał się jednym z głównych rzeczników rozwoju związków kredytowych na terenie całych Stanów Zjednoczonych.

W 1914 roku Filene z miejscowymi kupcami i biznesmenami założyli Massachusetts Credit Union (MCU).

Misją tej instytucji było zachęcanie do tworzenia unii kredytowych w rejonie Bostonu i wspieranie ruchu unii kredytowych. Miała to być centralna agencja pomagająca innym kasom oszczędnościowym. Filene pomógł w opracowaniu ośmiu zasad unii kredytowych.

1/ unie miały organizować się na zasadzie spółdzielczej

2/ mogły do niej wstępować tylko osoby fizyczne

3/ jeden członek dysponował jednym głosem

4/ ilość udziałów na jednego członka podlegała ograniczeniu

5/ zabronione było udzielanie pożyczek osobom bez środków do zycia

6/ członkami mogły zostać osoby pracowite i uczciwe

7/ miały być to organizacje niewielkie działające w społecznościach lokalnych

8/ pożyczki miały służyć głównie celom produkcyjnym i być szybko spłacane.

Edward Filene pragnął zbudowac instytucję, która zapewiałaby osobom niezamożnym dostęp do tanich kredytów i niewielkich pożyczek, a jednocześnie chciał poprzez rozwój spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych zdjąć z żydowskiego bankiera wizerunek bezwzględnego lichwiarza. W 1927 r Boston miał 139 kas oszczędnościowych, z których ¾ miało zarząd składający się z etniczych Żydów.

Następcą MCU stał Massachusetts Credit Union Association. Nowym dyrektorem zarządającym został w 1920 roku Bergengren. Zatrudnił go Filene. Dzięki finansowemu wsparciu Edwarda pod fachowym kierownictwem Bergengren'a w roku 1921 zostało utworzone Krajowe Biuro Rozszerzenia Unii Kredytowej (CUNEB), w celu promowania unii kredytowych w całym kraju. Od tego momentu obaj panowie przemierzyli kraj w celu promowania korzyści, jakie oferują kasy oszczędnościowe i zachęcania do wprowadzenia ustawodawstwa dotyczącego unii kredytowych. Pod koniec lat dwudziestych, dzięki ich staraniom i kampaniom reklamowym, trzydzieści dwa stany przejęły ustawę o unii kredytowej. Zorganizowano też 1100 kas oszczędnościowo-kredytowych, w tym kasa Savings and Loan (S&L), która specjalizowała się w kredytach hipotecznych.Chodziło głównie o pobudzenie rynek nieruchomości na terenie Stanów Zjednoczonych.

W 1932 roku Bergengren postanowił przeforsować federalny projekt ustawy, który pozwoliłby na tworzenie organizacji związkowej podlegającą jurysdykcji federalnej. Bergengren twierdził, że prawo federalne ma wiele zalet, z których najważniejszym była możliwość prowadznia pracy organizacyjnej  w dowolnym miejscu w kraju bez ograniczeń prawa stanowego. W dniu 26 czerwca 1934 r. prezydent Roosevelt podpisał ustawę o federalnej Unii Kredytowej, która umożliwiła utworzenie unii kredytowych w każdym stanie.

Chcąc wykorzystać dynamikę wynikającą z uchwalenia ustawy o Federal Credit Union Act, Bergengren szybko przystąpił do utworzenia krajowego stowarzyszenia związkowego. 7 sierpnia 1934 r. W Estes Park w Kolorado odbyło się czterodniowe spotkanie; wzięło w nim udział pięćdziesięciu dwóch delegatów (członków unii kredytowych z dwudziestu jeden stanów i Dystryktu Kolumbii), którzy przybyli razem, by obmyślić i uruchomić ogólnokrajową organizację. 10 sierpnia uczestnicy opracowali konstytucję i regulaminy, dla Krajowego Związku Kredytowego (CUNA), który powstał w 1935 roku. Poprzez swoją fundację Twentieth Century Fund Edward Filene przeznaczył 25 000 USD na wsparcie finansowe na CUNA na lata 1935-36. Roy Bergengren został mianowany pierwszym dyrektorem zarządzającym CUNA, a Filene otrzymał tytuł emerytowanego prezydenta,  potwierdzającego jego zasługi dla ruchu spółdzielczego.

Edward Filene zmarł zmarł 26 września 1937 r. Jego majątek wyceniony na 2,2 miliona dolarów przeszedł testamentem w równych częściach na fundację Twentieth Century Fund i Good Will.

https://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Filene#/media/File:Edward_Filene.jpg

Filene jest uważany za ojca amerykańskiego ruchu unii kredytowych, zaś Roy Bergengren za ojca międzynarodowego ruchu unii kredytowych. 20 lat po utworzeniu CUNA zaczął on propagować pomysł uruchomienia programów pomocy dla związków działających za granicą. W CUNA powstał wydział do spraw rozszerzenia działalności w skali świata o szeroko zakreślonym programie społecznym i ekonomicznym, którego głównym celem było zwalczanie lichwy. Promocja związków spółdzielczych została skierowana przede wszyskim do krajów słabo rozwiniętych. By ruch ten był skuteczniejszy rząd Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę o pomocy zagranicznej. W roku 1961 prezydent John F. Kennedy utworzył Agencję Rozwoju Międzynarodowego (United States Agency for International Development – USAID). Pod koniec 1971 roku powstała Światowa Rada Związków Kredytowych (World Council of Credit Unions – WOCCU), która została zarejestrowana w Madison w stanie Wisconsin 10 listopada 1970 roku i podjęła działalność 1 stycznia 1971

Działalność WOCCU skupia się w szczególności na następujących zadaniach:

• rozwój instytucjonalny i samowystarczalność ruchu spółdzielczości oszczędnościowo-kredytowej,
• promowanie podejścia rynkowego w gospodarowaniu oszczędnościami,
• upowszechnianie i demokratyzacja uczestnictwa w dostępie do usług finansowych,
• dostosowanie usług kredytowych do potrzeb członków,
• podnoszenie bezpieczeństwa i efektywności obrotu poprzez racjonalizację i usprawnianie systemów zarządzania,
• pomoc w opracowywaniu regulacji prawnych sprzyjających rozwojowi spółdzieln
• międzynarodowa wymiana między spółdzielczością różnych krajów i regionów na zasadach partnerstwa,
•  promowanie dostępu mikroprzedsiębiorstw do usług kredytowych i oszczędnościowych
• popieranie udziału kobiet w ruchu spółdzielczości oszczędnościowo-kredytowe. 2/

W Polsce Ludowej cały przedwojenny dorobek kas oszędnościowo-kredytowych poprzez szereg reorganizacji trafił w 1975 roku do Banku Gospodarki Zywnościowej.

Kasy oszczędnościowo-pożyczkowe wróciły na tapetę – tym razem Solidarności – po obradach Okrągłego Stołu i wyjeździe Grzegorza Biereckiego wraz z innymi związkowcami do USA, gdzie odbyło się spotkanie z działaczami Światowej Rady Związków Kredytowych (World Council of Credit Unions – WOCCU). We wrześniu 1990 roku została zarejestrowana Fundacja na Rzecz Polskich Związków Krdytowych, która miała organizować kasy w terenie. Prezesem fundacji został Grzegorz Bierecki, a Lech Kaczyński – przewodniczącym rady nadzorczej.

Przez 2 lata prezes Fundacji jeździł po kraju namawiajac pracowników zrzeszonych w Związku Solidarność do tworzenia kas. Jednakże bez skutku. W roku 1992 Solidarność przeforsowała w ustawie o związkach zawodowych zapis, iż zakładach pracy mogą funkcjonować równolegle kasy zapomogowo-pożyczkowe i spółdzielcze kazy oszczędnościowo-rozliczeniowe. W tym samym roku w sierpniu USAID przyznała Fundacji trzy miliony dolarów dotacji. W tym samym miesiącu powstała też pierwsza kasa w Elektrociepłowni Gdańsk, potem w Elektrociepłowni Kozienice i w Hucie Katowice. W tym samym roku zorganizowano Krajową Kasę SKOK, obowiązek przynależności do której wprowadziła ustawa z 1995 roku.

W roku 2016 funkcjonowało 40 odziałów i 1232 filie. Członków było 1 926, zaś aktywa wyniosły 11 323 031 tys. zł

SKOK w chwili obecnej należy do holdingu obejmującego:

1. spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe (SKOK).
2. Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa (Kasa Krajowa, Krajowa SKOK, KSKOK) – zrzeszająca SKOK-i od 1992 roku i będąca wobec nich od 1996 roku związkiem rewizyjnym – obok Komisji Nadzoru Finansowego pełni rolę kontrolera poszczególnych SKOK-ów, decyduje też w bardzo dużej mierze o ich działalności. Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa jest członkiem Światowej Rady Związków Kredytowych i podlega nadzorowi KNF.
3. Spółka SKOK Holding S.à.r.l. zarejestrowana 12 października 2007 roku w Luksemburgu, niezatrudniająca żadnego pracownika, do której poprzez utworzoną sieć powiązań kapitałowych i personalnych kontrolowanych przez nią spółek systemu (holdingu) SKOK, sukcesywnie transferowane są środki SKOK w postaci opłat za usługi. Tym samym środki podmiotów systemu SKOK podlegających polskiemu prawu przekazywane są do spółki prawa luksemburskiego, wobec której KNF nie posiada uprawnień nadzorczych. Pierwotnym i jedynym udziałowcem SKOK Holding S.à.r.l. była Kasa Krajowa. Według stanu na koniec 2013 roku udziałowcami spółki były również: Asekuracja Sp. z o.o., Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych SKOK (TUW SKOK), Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie SKOK S.A., Towarzystwo Zarządzające SKOK Sp. z o.o. S.K.A. oraz Spółdzielczy Instytut Naukowy Sp. z o.o. 3/

Wokół Kasy Krajowej powstał skomplikowany system spółek, towarzystw i fundacji powiązanych ze sobą kapitałowo i personalnie. SKOK-i stały się parabankami. Ofertę mają bardzo podobną do banków. Nastawiają się głównie na pożyczki konsumpcyjne, w tym mikropożyczki.

A Raiffeisen w grobie się przewraca... Instytucja, która z założenia miała doprowadzić do emancypacji ekonomicznej najbiedniejszych mieszkańców wsi, została przekształcona tak, by stać się  firmą zarabiającą na kredytach konsupcyjnych.

 

1/ Stefczyk Franciszek: „O spółkach systemu Raiffeisena.” Kraków 1890, s.14-15

2/ https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awiatowa_Rada_Zwi%C4%85zk%C3%B3w_Kredytowych

3/ https://pl.wikipedia.org/wiki/Sp%C3%B3%C5%82dzielcza_kasa_oszcz%C4%99dno%C5%9Bciowo-kredytowa

 

 

 

---

tagi: raiffeisen  stefczyk  filene  skok  kasy oszczędnościowo-kredytowe 

	ewa-rembikowska
	8 listopada 2017 23:49

35     2052    11 zaloguj sie by polubić