OGŁOSZENIE

o opłacie podatku szpitalnego za rok 1896

Rada Państwa w połączonych Departamentach: Praw i Ekonomii Państwowej na ogólnem Zebraniu po rozpatrzeniu przedstawienia p. Ministra Spraw Wewnętrznych o ustanowieniu podatku szpitalnego w mieście w Warszawie, uchwałą NAJWYŻEJ zatwierdzoną dnia 3 czerwca 1894 г., zadecydowała:

W uzupełnienie lub w zamian odpowiednich przepisów postanowić:

1. Na otrzymanie szpitali w m. Warszawie, pozostających pod opieką miejscowej Rady Miejskiej Dobroczynności Publicznej, pobiera się, jako dochód kasy miejskiej, specyalny podatek w ilości jednego rubla na rok od osoby
2. Opłacie wspomnianego podatku (§ 1) podlegają wszyscy bez różnicy płci i stanu, najmujący się w obrębie m. Warszawy dla usług domowych i różnego rodzaju robót i zajęć tak u osób prywatnych, jak i w różnych instytucyach, fabrykach, zakładach, zajmujący się komisjonerstwem oraz pracujący za wynagrodzenie dzienne lub od sztuki, trudniący się furmaństwem, handlem kolporterskim, a także trudniący się jakimkolwiek rzemiosłem lub kunsztem.
3. Z liczby wymienionych wyżej osób, od opłaty podatku szpitalnego uwalniają się małoletni, niemający skończonych lat siedemnastu.
4. Podatek szpitalny ma być wnoszony do kasy miejskiej, przyczem, na dowód opłaty podatku, na pasporcie lub innym dokumencie legitymacyjnym płacącego winna być odciśnięta specyalna pieczątka z oznaczeniem roku, za który podatek został wniesiony, płacącemu zaś wydaje się kwit sznurowy, opatrzony numerem porządkowym.
5. Osobom, świeżo przybywającym do miasta na zarobek, jeśli nie są wstanie wnieść podatku szpitalnego odrazu, wydają się bezpłatnie bilety w zamian za odebrane od nich dowody legitymacyjne; po upływie zaś miesiąca bilety powyższe powinny być zwrócone i podatek szpitalny zapłacony.
6. Osoby w § 2-im wymienione, jak również źony ich i dzieci, znajdujące się przy nich w Warszawie, a nie mające lat 17 skończonych, w razie choroby winny być leczone w szpitalach, zostających pod opieką Warszawskiej Rady Miejskiej Dobroczynności publicznej bezpłatnie.
7. Osoby leczące się bezpłatnie w szpitalach, w razie dłuższej choroby nad rok jeden, za który podatek szpitalny został opłacony, obowiązane są wnieść takowy na rok następny, nie później jednak, jak w ciągu pierwszego miesiąca po wyjściu ze szpitala.
8. Za przemieszkiwanie w mieście bez opłaty podatku szpitalnego, osoby obowiązane do tego niniejszem prawem (§ 2), oprócz wniesienia należącej się od nich opłaty, podlegają karze wedle art. 60 ust. o kar. wymierz, przez sędziów pokoju. Ci zaś, u których osoby takie zamieszkują, pociągnięci będą do odpowiedzialności wedle art. 61 tejże ustawy. W obu wypadkach wyegzekwowane pieniądze przechodzą na rzecz podatku szpitalnego.
9. Obowiązek czuwania, aby osoby podlegające opłacie podatku szpitalnego, jeżeli takowego nie uiszczą, nie przebywały w Warszawie, powierza się właścicielom domów i policyi. Magistratowi zaś dozwala się, jeżeli to okaże się niezbędnem, delegować upoważnione przez siebie osoby dla sprawdzania, czy wszystkie osoby, podlegające- opodatkowaniu, opłacają podatek szpitalny.
10. Pieniądze zebrane z podatku szpitalnego przelewają się po upływie każdego kwartału do dyspozycyi Warszawskiej Rady Miejskiej Dobroczynności publicznej.

Podając o tem do powszechnej wiadomości, Magistrat m. Warszawy ma honor prosić o wniesienie podatku szpitalnego za rok 1896 na ręce dozorców administracyjnych właściwych rewirów, którzy wzamian wydawać będą odpowiednie kwity sznurowe; podatek ten można wnosić także bezpośrednio na zasadzie przedstawionych pasportów i innych dowodów legitymacyjnych, do kasy szpitalnej przy Magistracie m. Warszawy od godz. 9 zrana do 1-ej po południu codziennie, z wyjątkiem dni świątecznych i galowych.

Варшавская Полицейская Газета. 1896, no 82

PS.

Podatek szpitalny wprowadzono w 1894 roku.

W szpitalach miejskich 24 kwietnia 1896 było chorych: 940 mężczyzn i 894 kobiety

---

tagi: warszawa  19 wiek  podatek szpitalny 

	ewa-rembikowska
	10 lutego 2021 21:37

13     1006    5 zaloguj sie by polubić