W środę 7 listopada 1906 roku ulicami Wiednia kroczył kondukt pogrzebowy. Z wielkim ceremoniałem wieziono do kaplicy Kapucynów doczesne szczątki arcyksięcia Otto. Choć pogoda nie sprzyjała zmarłego żegnały tłumy. Karocę z trumną ciągnęło sześć karych lipicanów. Na Neuer Markt jeden z koni poślizgnął się i upadł. Nie udawało się go podnieść. Pomogło dopiero zdjęcie ze zwierzęcia uprzęży. Gdyby to się stało w starożytnym Rzymie, to czcigodni augurowie długo by debatowali na temat znaczenia tego wydarzenia. W libertyńskim i szybko żyjącym Wiedniu sensacja trwała tylko chwilę, nie wywołując cienia refleksji.

Arcyksiążę Otto pełną garścią czerpał z uroków życia. Był stałym bywalcem tancbud, spelunek, domów uciech. Z upodobaniem łamał szóste przykazanie aż doigrał się kiły, która skosiła go w krótkich abcugach. Gdy leżał na śmiertelnych marach, trwał właśnie 4 dzień procesu madame Reginy Riehl, oficjalnie właścicielki domu mody a nieoficjalnie wesołego przybytku dla panów spragnionych różnorodnych uciech.

Regina Riehl – 46 letnia wdowa została oskarżona o ograniczenie wolności osobistej, sprzeniewierzenie, wprowadzenie w błąd dziewczyn, które zatrudniała, stręczenie do nierządu, namawianie do składania fałszywych zeznań. Tytuły prasowe mówiły o białych niewolnicach zmuszanych przemocą do świadczenia usług seksualnych i czerpaniu z tego tytułu korzyści materialnych.

Pani ta stręczeniem zajmowała się od ponad 20 lat, jeszcze za życia męża – prokurenta/księgowego w dużej firmie handlowej. Najpierw urządziła dom schadzek dla wyższych sfer płci obojga. Baronowe „puszczały się” z żigolakami a hrabiowie z subretkami. Było przytulnie i dyskretnie.

Jednak to nie były te pieniądze, o które jej chodziło.

Zeszła w aspiracjach o poziom niżej, chcąc trafić z ofertą do klasy średniej.

Zmieniała adresy i domy, by osiąść w kamienicy przy Grünenthorgasse 24. Na urządzenie przybytku rozkoszy wydała 40 tys. koron, za czynsz płaciła rocznie 10 tys. koron.

Salony do przyjmowania gości urządzone były z najwyższym komfortem. Szampan lał się strumieniami. Gorzej było z zapleczem do personelu. Dziewczęta spały po osiem w pokoju na czterech łóżkach w wydzielonej części domu, która była zamykana od zewnątrz na sztabę. Okna były zabite na stałe. Sztaba otwierała się o 12 na obiad, po którym dziewczyny znów były zamykane w sypialniach do wieczora, do pojawienia się pierwszych gości. W sypialni mogły przebywać tylko w bieliźnie. Ubrania pozostawały na zewnątrz. Wychodzić na zewnątrz dziewczęta nie mogły wcale, poza tymi najbardziej zaufanymi, które były wypuszczane na przechadzkę po ogrodzie na tyłach domu, ale i wówczas pod strażą. Odźwierni domu mieli surowy nakaz nie wypuszczania żadnej z dziewcząt na ulicę.

W domu przebywało zawsze koło 20 młodych panienek.

Ściąganiem personel do burdelmamy zajmowały się starsze kobiety oraz młodzi chłopcy, którzy ofiary swe wybierali spośród bezrobotnych służących. Oficjalnie przyprowadzali je do Salonu Mody. Po zamknięciu drzwi dziewczyny dowiadywały się, że o inne szycie tu chodzi. Te które się stawiały były stawiane do pionu a raczej kładzione do poziomu przy pomocy pięści, paska, czy innego twardego przedmiotu oraz zamykane w ciemnicy. Przed pierwszym kontaktem z klientem były upijane.

Kilka panienek zostało przysłanych przez biuro pośrednictwa pracy. Dwie zostały przyprowadzone przez rodziców.

Dla małoletnich dziewcząt uzyskiwała Riehlowa nadzór policyjny za pomocą sfałszowanych dokumentów, a rodzice porwanych dziewcząt w przeważanej części wypadków dowiadywali się już za późno o losie swego dziecka.

Pensjonarki tego dziwnego zakładu były obciążane dzienną kwotą 4 koron za wikt, osobno płaciły za lekarza. Pieniędzmi z obsługi gości miały się dzielić z szefową, ale gotówki nie oglądały, wynagrodzenia nie dostawały. Nie miały prawa zostawić sobie „pończoszkowego”, ani też odmówić obsługi kłopotliwych gości o upodobaniach sadystycznych.

W zeznaniu podatkowym madame Riedl swój osobisty roczny dochód określała na 35 tysięcy koron.

Pomimo ogromnych dochodów, jakie dziewczęta przynosiły Riehlowej, nie tylko, że nie widziały one ani centa, lecz wyliczała im na końcu, że one jej są winne po 800-1000 koron.

Pewnego razu jednej z dziewcząt, która była w szpitalu, udało się uciec. Gdy poszła na komisariat, to się dowiedziała, że ma wracać do pani Riehlowej, bo komisariat interwencji nie przyjmie.

Podczas procesu miejski lekarz medycyny Karl Josef Weber, który mieszkał na przeciwko domu Riehlowej, często oglądał dramatyczne sceny, słyszał krzyki. Również złożył zawiadomienie na policji, lecz bezskutecznie.

W końcu jeden z gości przybytku, gdy dowiedział się, że obsługująca go panienka, jest tu przetrzymywana wbrew jej woli, zaś policjanci wizytujący ten dom, są ślepi i głusi, podjął interwencję. Skontaktował się z redaktorem Emilem Baderem z Wiener Illustriertes Extrablatt, który w czerwcu 1906 roku napisał reportaż na ten bulwersujący temat.

Wybuchł skandal. Prokuratura podjęła śledztwo. Okazało się, że dom był pod ochroną agenta policji i komisarza policji, którzy byli stałymi klientami madame Riehl. Agent Piß uchodził za zaufanego Riehlowej i tolerował naturalnie wszystkie jej nadużycia, jak niemeldowanie lub fałszywe meldowanie dziewcząt, zatajanie ich nieposzlakowanego przedtem życia, brak książeczek sanitarnych i badań.

Policjanci obsługiwani byli za darmo. Natomiast zniżki mieli panowie z urzędu podatkowego, lekarze z pobliskiego szpitala oraz innych lecznic. Specjalne przywileje miał też burmistrz z jednej z pod wiedeńskich gmin.

Zeznania składane podczas procesu sprawiły, że władza została postawiona do pionu. Poczynając od premiera, przez ministra spraw wewnętrznych, głównego komendanta policji, komendanta komisariatu. Padły żądania reformy policji moralnej.

Sprawę w sądzie tak prowadzono, by nie wyszło na jaw, że pani Riehl pośredniczyła w dyskretnych wyszukiwaniach dla domu cesarskiego „dam higienicznych”.

Regina Riehl została skazana przez sąd na 3,5 roku ciężkiego lochu. Do czasu apelacji przebywała na wolności za kaucją 50 tysięcy koron. Po wyjściu z więzienia dalej prowadziła domy publiczne tylko bardziej dyskretnie.

Przykład pani Riehl pokazuje, że żadna grubsza afera nie może trwać długo bez opieki władzy.

Teraz jak spojrzymy na afery związane z wyłudzaniem podatku VAT, to aż dziw bierze, że rządzący wydają miliardy złotych na informatyczne systemy kontroli zwykłych podatników, z których większość stosuje stawkę 23%, zamiast wziąć miotłę i wymieść najpierw dobrze Ministerstwo Finansów oraz urzędy skarbowe. Jedno z dwojga, albo nie mogą, albo nie chcą. Natomiast, jeśli nie wiedzą, to znaczy, że nie powinni być tam, gdzie są.

Oskarżona Regina Riehl.

 

 

---

tagi: prostytucja  austro-węgry  wiedeń  dom publiczny  stręczycielki  krysza 

	ewa-rembikowska
	28 listopada 2019 11:32

47     3797    15 zaloguj sie by polubić