Mamy czas przewyborczy i wszyscy się, że powiem kolowialnie, naparzają, do czego pretekst dają sami kandydaci na reprezentantów i przewodników narodu.

Kandydatka Konfederacji z Wielkopolski powiedziała: „Uważam, że nie powinno się zakazywać jedzenia psów, jeśli ktoś, taką ochotę ma.” Ta wypowiedź w świetle poglądów tej partii na kwestie minimalizmu państwa, które powinno stać na straży zachowań liberalnych nie powinno dziwić. Jednakże pomiędzy postawą "co nie jest zabronione to jest dozwolone" a "róbta co chceta" jednak jest różnica, której młoda kandydatka na posłankę zupełnie nie wyczuwa. Tło kulturowe pewnych zachowań jest dla niej czynnikiem zupełnie nieistotnym, co ją powinno wykluczyć z polityki, bo ona w tym przypadku powiedziała co wiedziała, a polityk jednak powinien wiedzieć, co mówi, do kogo i kiedy.

Kiedyś napisałam artykuł na temat jedzenia psiego mięsa i przytoczę go w całości. Przedruk za https://www.zpazurem.pl/artykuly/co_na_obiad__dzis_azorek_ 

"Każdy region na świecie ma swoje preferencje żywnościowe. Dziwimy się nieco upodobaniu Azjatów do konsumpcji psiego mięsa, bo w Europie pies jest synonimem przyjaciela i domownika. Jednak, czy zawsze tak było?

Ach! ta Szwajcaria!

Kilka ładnych lat temu przeczytałam informację, że Szwajcaria eksportuje do Chin młode bernardyny. Elegancko – samolotami. Tam pieski trafiają do ekskluzywnych restauracji i są serwowane bogatym chińczykom pod postacią kruchej i soczystej pieczeni, pasztetu, czy zupy. Mięso ich jest uznawane za absolutny delikates z górnej półki.

Niemożliwe? Nieprawdopodobne? Humbug? Wydawało mi się, że w Europie nie ma tradycji jedzenia psiego mięsa ani prowadzenia hodowli tych zwierząt „na stół”, więc i wywóz jest niemożliwy. Myliłam się. Do dziś w Szwajcarii, zwłaszcza we wsiach w okolicach Appenzell i St. Gallen tradycyjnym przysmakiem na uroczyste okazje jest Gedörrtes Hundefleisch, czyli suszone mięso z psa. Ubój dla prywatnego użytku jest dozwolony. Nie wolno jedynie handlować takim mięsem.

W Unii Europejskiej ubój psów i handel ich mięsem są zabroniony od 1986 roku. Oficjalnie ostatni pies został zaszlachtowany w rzeźni w Augsburgu rok wcześniej. To, czego sobie dzisiaj nie wyobrażamy, było dość powszechną praktyką w XIX i do połowy XX wieku zwłaszcza w krajach zachodniej Europy. Psy traktowano utylitarnie a nie emocjonalnie. Nie był to w tamtych czasach członek rodziny. Konsumowano psie mięso z trzech powodów: głodu, tradycji i oszustwa.

Głód!

W okresach nieurodzajów, klęsk żywiołowych, wojen, przemarszów wojsk psie mięso było tak samo dobre jak z królika, kozy, gołębia, czy wróbla. W styczniu 1871 roku podczas oblężenia Paryża z głodu umierało dziennie koło 500 osób. Zjedzono wszystko co miało cztery łapy lub skrzydła i było na tyle nierozsądne, by dać się upolować.

W 1913 roku w Berlinie, aby zaradzić niepokojom związanym z gwałtownym wzrostem cen żywności policja nakazała w jatkach miejskich urządzić oddział do zabijania psów, których mięso miało być sprzedawane na rynkach w specjalnych sklepikach.

Tradycja!

Warto też wspomnieć niektóre regiony we Francji i Niemczech, gdzie psie mięso cieszyło się dużą popularnością niezależnie od aktualnej sytuacji ekonomicznej. Wynikało to być może z dawnych wierzeń i obyczajów wywodzących się jeszcze z czasów galijskich. W wielu wsiach i miastach francuskich funkcjonowały psie jatki przy targowiskach.

W zbiurokratyzowanym Cesarstwie Niemiec, gdzie wszystko musiało być szczegółowo opisane, zmierzone i zważone „Ustawa o uboju i kontroli mięsa” z 3 czerwca 1900 roku wymieniała zwierzęta rzeźne, których mięso przeznacza się do spożycia dla ludzi. Były to woły, świnie, owce, kozy, konie i psy. W 1910 roku otwarto w Dreźnie bardzo nowoczesną rzeźnię, gdzie jedno pomieszczenie przeznaczono na szlachtowanie psów.

Masowo spożywano psie mięso w Saksonii. Najwięcej w mieście Chemnitz. Istniała tam nawet osobna psia rzeźnia, gdzie z 326 sztuk w 1898 roku zwiększono ubój do około 800 sztuk w latach następnych. W Saksonii w 1925 roku zarejestrowano 190 207 psów, zaś trzy lata później tylko 176 620. Ubyło 13 577. Ile z nich trafiło do garnka?

Mięso kupowali głównie robotnicy. Funkcjonowały i miały się całkiem dobrze osobne jadłodajnie, w których serwowano psie kotlety i pieczenie przypominające smakiem tłustą baraninę. Dużym powodzeniem cieszył się tatar z psa. Sytuacja taka nie była następstwem nędzy, lecz przekonania, że psie mięso chroni od gruźlicy, która dziesiątkowała tamtejszą ludność. W efekcie cena mięsa psiego dochodziła do 50 fenigów za funt i była wyższa od ceny koniny. Prawdopodobnie stamtąd tradycja jadania psów została przeniesiona na Śląsk i Zagłębie. W roku 1927 prasa donosiła, iż w Sosnowcu policja wykryła nielegalną rzeźnię, w której sprzedawano psie mięso oraz kiełbasy z domieszką wieprzowiny. Jak obliczono, pod nóż szło tam miesięcznie koło 100 psów i kotów.

Rok później natrafiono na wzorowo urządzoną rzeźnię z napędem elektrycznym prowadzoną przez górnika z kopalni „Mecz”, który podczas przesłuchania powiedział, że żywi się od lat jedynie psim mięsem podobnie jak wielu jego klientów. Wpadł, bo uprowadził ulubionego pudla jednego z dyrektorów kopalni.

Oszustwo!

Trzecią przyczyną zabijania psów na mięso było pospolite oszustwo. Psy udawały jagnięcinę lub baraninę, zaś koty – zające lub króliki. W Salzburgu pewien restaurator został skazany na miesiąc ciężkiego więzienia za to, że do potraw zamiast wieprzowiny używał niebadanego psiego mięsa i kliku jego klientów zachorowało.

A w Polsce?

W Polsce nie było tradycji jadania koniny i psiny, czyli mięsa dwóch najbliższych towarzyszy człowieka. Antoni Ignacy Tomaszewski – myśliwy i znawca psów, autor cyklu „Nieco o psim organizmie i zmysłach snuł takie refleksje: – „Zostawmy więc Chińczykom psinę, tem więcej, że nie możemy korzystać z tajemnic kulinarnych naszych wschodnich sąsiadów, u których pies jest przyrządzany tak rarytnie, że… palce lizać! A podobno nawet bez żartów, psie mięso – rzeczywiście ma być wyborne, tylko trzeba umieć je przyrządzić, i być może, iż tylko dla nieumiejętności przyrządzania próby dotąd czynione tak w Belgii jak i w Bawarii nie wpłynęły na szersze uorganizowanie się psich jatek. Chociaż przyznam się – jeść dobrowolnie i ze smakiem psa, przyjaciela człowieka, pachnie trochę ludożerstwem.”

Prasa z nieukrywanym niesmakiem informowała o takich incydentach: – „Kiełbasy z psiego mięsa wyrabiał w Żytomierzu rzeźnik Gromadecki, którego zdradził oddalony od niego służący i doniósł o tem policji. Znaleziono u niego tuczne szczenięta, oraz mnóstwo psich szkieletów i kości, a sam właściciel przyznał się do tego, że istotnie robił kiełbasy z psiego mięsa. Policyja podobno chciała mu wytoczyć skargę kryminalną, ale zaniechała, ponieważ zarząd lekarski wyrzekł, że mięso psie w kiełbasach jest nieszkodliwe.”

 

W Warszawie kilkakrotnie próbowano uruchomić psie jatki, jak chociażby w 1927 roku, gdy jeden z miejscowych rzeźników wystąpił do magistratu o udzielenie koncesji. W podaniu zapewniał, że psie mięso: – „...jest bardzo zdrowe, delikatne i smaczne, i byle zwalczyć uprzedzenia do niego, to stanie się ono dla ludu bardzo pożądanym masowym artykułem spożywczym.”

Jednak uprzedzenia były silniejsze… Na szczęście." Autor Ewa Rembikowska

 

Psia jatka we Francji na początku 20 wieku.

 

https://fr.wikipedia.org/wiki/Cynophagie#/media/Fichier:Grande_Boucherie_Canine_a_Paris.jpg

 

Źródła: www.matthew-rowley.blogspot.com; (Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa);Łowiec Polski, Nr 8/1913; Dr. K. von Buchka, Gesetz betreffend die Schlachtvieh- und Fleischbeschau vom 3. Juni 1900 nebst Ausführungsbestimmungen, Berlin 1902; Łowiec Polski, Nr 47/1929; Łowiec Polski, Nr 5/1910; Łowiec Polski, Nr 11/1927; Łowiec Polski , Nr 30/1929; Łowiec Polski, Nr 21/1911; Łowiec Polski Nr 12/1902; Goniec Wielkopolski, Nr 118/1881; Orędownik Ostrowski, Nr 41/1927.

---

tagi: liberalizm  konfederacja  psie mięso  wolnościowy 

	ewa-rembikowska
	25 sierpnia 2023 12:22

31     1973    10 zaloguj sie by polubić