Na włam postanowili pójść w trzech. Dobrali się jak w korcu maku.

Józef Jankowski urodzony 19 marca 1905 roku w Kobylempolu, zamieszkały u rodziców przy Żydowskiej 12. Karany dziesięciokrotnie za kradzieże i włamania.

Edmund Musielak urodzony 4 listopada 1909 w Poznaniu, bez stałego miejsca zamieszkania. Wyrzucony przez macochę w domu przystał do włamywaczy.

Stanisław Brzóska urodzony 22 marca 1906 roku w Poznaniu, zapisany w kartotece jako uczeń murarski, ale lepiej wychodziło mu okradanie sklepów, magazynów i mieszkań.

Feralnego 9 stycznia 1933 roku w śnieżną noc pojawili się przed posesją przy ulicy Podhalańskiej 3 na Sołaczu. Nieruchomość należała do aptekarza Wacława Pławińskiego. Na czatach został Brzóska a Jankowski i Musielak mieli dostać się do ogrodu przez furtkę zamykaną na klucz a potem do mieszkania.

 

Kurier Poznański, nr 21/1933

Włamywacze otworzyli wytrychem furtkę, potem drzwi prowadzące do budynku, gdy zabierali się za otwieranie drzwi do mieszkania zaszczekał pies. Ucieki i wyskoczyli na ulicę akurat w chwili, gdy do Brzóski podszedł posterunkowy Edward Kostecki, który tej nocy pełnił służbę i poprosił o wylegitymowanie się.

Zamiast dowodu Brzóska wyciągnął rewolwer. Policjant lewą ręką chwycił dłoń złodzieja. Ten zaczął się szarpać. Musielak, który wybiegł z ogrodu krzyknął – „odbezpieczaj!”. Posterunkowy odruchowo strzelił z broni, którą wyciągnął z kabury. W przeciwieństwie do włamywacza rewolwer miał odbezpieczony. Brzóska padł trupem. Musielak strzelił w kierunku policjanta dwa razy, ale chybił, potem uciekając, oddał jeszcze kilka strzałów na oślep.

Hałas obudził mieszkańców okolicznych willi. Po 20 minutach pojawili się policjanci, wezwano komisję sądowo-lekarską, która zarządziła przewiezienie zwłok do Zakładu Medycyny Sądowej. Policja zabrała się za energiczne śledztwo i błyskawicznie ustaliła wspólników Brzóski. 

Okazało się, że rewolwer został skradziony podczas włamania do mieszkania inspektora straży granicznej Ziemby.

Jankowskiego aresztowano następnego dnia, zaś Musielaka dopiero 12 stycznia. Miał przy sobie dużą sumę pieniędzy.

Musielak przyznał się w śledztwie do winy, ale – chcąc odsunąć w czasie proces – podczas obiadu ułamał kawałek łyżki i ją połknął. Od tej pory jadł w towarzystwie policjantów. Rozprawy jednak nie odroczono.

Rozprawa została przeprowadzona w trybie doraźnym w dniu 31 stycznia. Trwała tylko 3,5 godziny.

Akt oskarżenia zarzucał Edmundowi Musielakowi, że dnia 9 stycznia 1933 roku koło godziny 4 rano zatrzymany przez posterunkowego Kosteckiego strzelił doń w zamiarze zabicia go, dwukrotnie z rewolweru, jednakże chybił, czym dopuścił się występku z artykułu 23 i artykułu 225 kodeksu karnego.

Prokurator Hrabyk domagał się dla oskarżonego kary śmierci ze względu na to, że każdy obywatel ma prawo wymagać, aby policja broniła jego bezpieczeństwa. Policja ma z kolei prawo domagać się opieki nad sobą ze strony prawa i wymiaru sprawiedliwości.

Mecenas Bieniewski broniący z urzędu oskarżonego wystąpił o ułaskawienie do Prezydenta RP.

Około godziny 20 przyszła odpowiedź odmowna. Wyrok wykonano następnego dnia.

To był czwarty wyrok śmierci wydany przez Sąd w Poznaniu w styczniu 1933 roku.

Czy surowość i nieuchronność  kary powstrzymała innych przed wejściem w kolizję w prawem?

Dzielny policjant z prawej. Tajny Detektyw, nr 6/1933

 

 

 

---

tagi: poznań  kara śmierci  brzóska  musielak  posterunkowy kostecki  sołacz  włamanie 

	ewa-rembikowska
	21 października 2023 19:46

13     949    6 zaloguj sie by polubić